ගින්දර වගේ තිබුණ අව්වෙ රස්නෙ එකපාරටම වැඩි වුණා.හැරිලා බලන කොට මම දැක්කා ඔයාව. එක පාරටම මම නම් ඔයාව අඳුනා ගත්තා.කාළය කුරුළු වෙස් අරගෙන ඉගිලිලා ගියත්,මගෙ හිත අද්දර නැවතිලා තිබුණ “දඩබ්බර අනාථයා” ගැන මතකය, නැවුම් සුවඳක තිබුණා.
අපේ බස් එකට ගොඩවෙලා හිටිය ‘අයියලා’ ගැන, මං ඒ කාලෙ ඒ තරම් උනන්දුවෙන් බැලුවෙ නෑ.ඒත් ඉඳලා හිටලා කෙල්ලන්ගෙ කොල්ලන්ගෙ ඔළු අස්සෙන් ඔයාගෙ ඇස් දෙක මා ළඟ නතර වෙන එක මට අමුත්තක් වුණා. ( හැරිලා බලන්න තරම් ලස්සන ඇස් මට නොතිබුණු බව නම් මම දැනගෙන හිටියා.) ඔයාගෙ ඇස්වල අන්තර්ගතය යටහා ගත හැකි ගැහැණු ඉවක්, ස්වභාව ධර්මය මට තිළිණ කරලා තිබුණා. මං ආයෙත් ඔයා දිහා හැරිලා බැලුවේ ඒකයි.
ඔයාගෙ G.E.L.T. අවසානයේ මාව මුණ ගැහිලා බොහෝම බුද්ධිමත් විදිහට ඔයා ආදරේ ගැන ප්‍රශ්නය මට යොමු කළා. මං දැන ගෙන හිටපු කොල්ලොයි ඔයයි අතර තිබුණ එකම වෙනස, බුද්ධියත් නිහඬබවත් බව මම මැනගෙන තිබුණා. ඒත් යාළුවො අතර ඔයා දඩබ්බරයෙක් බවත් මට දැණිලා තිබුණා. නපුරු හිතක් කියලා බැලූ බැල්මට කියන්න බැරි වුණත් ඔයා ටිකක් නපුරු කෙනෙක්.ඔය සේරම දැනගෙනයි මම අර ඔයා ඉල්ලපු සදාකාලික බැඳීමට මගෙ ආදරේ දුන්නෙ හරියට මල් වට්ටියක් පූජාසනයක් උඩ තියනවා වගේ භක්තියකින්. අවට ගියාට වැඩ නොකරන කෙල්ලෙක් විදිහට පිළිගැනිලා තිබුණ මටත් වැරදුනා කියලා මගෙ යාළුවා හිනා වුණා. (අර බස් එකේ දි ඔයාට දඩිය දාලා කියලා මම රහස් කිව්ව කෙල්ල-චාපා) කොහොම හරි මම ඔයාට මගේ ආදරය භාර දුන්නා. (වරදවා හිතන්න එපා. මම ගොඩාක් දුර හිතලයි එහෙම කළේ)
ජීවිත කණපිට පෙරලුණ කාලයක් තිබුණා ඔයාට මතක ඇති.අපි මුණ ගැහුණ අන්තිම දවසෙ මගෙන් සමු අරගෙන යද්දි ඔයා කිව්වා සරසවි ශිෂ්ය යෙක් වීම මේ කාලෙ කරුමයක් බව.ඇහුණ පෙණුන දුක්මුසු දේ නිසා මං බය වුණේ ඔයාගෙ ජීවිතේ ගැන. (මොකද ඒ වෙන කොට නොදැණුවත්වම, මගේ ජීවිතෙන් අඩක් ඔයාගෙ ආදරෙන් පිරිලා තිබුණා). බොළඳයි තමයි. මං දන්නෙ නෑනේ ඉතිං ඔයාවගේ නිතර බුද්ධිමත්ව ගැඹුරෙන් අකුරු පෙළ ගස්වන්න.
මං උසස් පෙළට ඉගෙන ගත්තෙ ජීවිතය ගැන රස විඳීම ගැන, සාහිත්යල නිර්මාණ ගැන.( ඔයාට මතකද මංදා මං ඒ කාලෙ උසස් පෙළ සිසුවියක් වෙලා හිටිය බව)
විභාගෙට ලියන්නවත් මට සිහියක් තිබුණෙ නෑ.
ඇයි එහෙම වුණේ?
මගෙ සරසවි කුමාරයා අතුරුදහන් වෙලා!ඔයාගෙන් ලිපියක්වත් ලැබුණෙ නෑ දීර්ඝ කාලයක්.හිතේ තිබුණෙ සරසවි ආවොත් මට ඔයා ගැන හොයා බලන්න හැකියි නේද කියන කල්පනාව. මම විභාගය සමත් වුණත් සරසවි වරම අහිමි වුණා. මේ සේරම අස්සෙ මම ඔයාට මාසෙකට ලිපි හතර පහක් ලිව්වා. සමහර දාට ලිව්වෙ බැනලා. (ඇතැම් ලිපි ලියන කොට කඳුළු වැටිලා බොඳ වුනා අකුරු ටික...) ඉඳ හිට නොහිතුනාමත් නෙවෙයි ඔයාට සරසවියෙදි මට වඩා උගත් රූමත් කුළ කුමරියක් සරසවිය මුණ ගස්වලා ද කියලත්. මට මතකයි ඒ කාලෙ G.E.L.T. අර ලස්සන මුහුණක් දිග කොණඩයක් තිබුණ කුමාරිකාව!
මේ අස්සෙ තමයි මං දවසක් දැක්කෙ නාඳුනන විදිහට ඔරවගෙන අහක බලා ගෙන ගිය බඩු ලොරිය. ඒකෙ පිටිපස්සෙ එල්ලිලා ගිය කළු වෙලා දාඩිය පෙරා ගත්ත ක්ලීනර් කොළුවා ඔයා බව මං දැනගත්ත කියලා ඔයත් දැනගෙන එහෙනම්.ඔව්.... එදා මම ඇඬුවා. සතුටත් දුකත් සංකලනය වුන හැඟීමක් ඒක. එකක්, ඔයාට කිසි දෙයක් අනතුරක් වෙලා නෑ. ඒ ගැන සතුටුයි. දුක: ඔයා දුක් විඳිනවා. ඔයාව එහෙම දැක්කට පස්සෙ මම සමා‍ජෙට ද්වේෂ කරන්න ගත්තා. මං සඳළුතලාවක කුමාරියක් බව ඇත්තයි.ඒත් ඔයාට වචනයක් දුන්නට පස්සෙ මට වැටහෙන්න ගත්තා යස ඉසුරුවලට වඩා වටින්නෙ මනුස්සකම බව.සමාජය ගැන මිනිස්සු ගැන මට කියලා දුන්නෙ ඔයා.අපි ඔක්කොම මිනිස්සු කියන හැඟීම මට දුන්නෙ ඔයා.
ඒත් ඔයා මාව හරි හැටි තේරුම් අරගෙන නෑ.මං ඔයාගෙ ජීවිතේට අනුව හැඩ ගැහෙන්න හැදුවා.(සමහර විට ඒ පරණ ලොරියෙ තිබුණු මලකඩ ගඳ මට දැනිලා, ඔයාගෙ කළු වෙලා ගැට මතු වුණ දෑත දැක්කාම මට ඔයාව එපා වෙයි කියලා ඔයා හිතන්න ඇති). කොහොමත් කොල්ලො ඉස්සර ඉඳලා කෙල්ලක් ළඟ දෙවෙනි වෙන්න කැමති නෑ.මං බෑ කියන්න කළින් බෑ කියල මගෙ ප්ර්ථම ආදරේ මට ආපහු දෙන්න ගිහින් තමයි ඔයාට වැරදුනේ. එදා හංදියෙ තාර පාර ළඟ වැටුන ආදරේ කිළිටි වෙලා තිබුණේ ජීවත් වෙන්න වෙර දරණ ඔයාගෙ දාඩිය සුවඳින්.ඔයා නොසැලකිල්ලෙන් ආපහු ලොරියට නැගිනවා වගේ පෙන්නුවෙ, මගේ හිතේ ඔයා ගැන තියන දයාව ආදරේ අඩු කරගන්න වෙන්න ඇති.මම ඉස්සර නොදුටුව ශ්රේවෂඨ බවක් පෞරුෂයක් ඔයාගෙ ජීවිතේ අස්සක තියෙන බව මට වැටහුනේ එදා. පොළවට වැටුනත් ඔයා සාධාරණව ජීවිතේ ගැට ගහ ගනියි.
මං ඉල්ලුවෙ දීපු ආදරේ නෙමෙයි.ඔයාගෙ ජීවිතේට අනුකූලව හැඩ ගැහෙන්න අවස්ථාවක් විතරයි. එන්න කිව්ව‍ට පුස්තකාලෙට මම නොආවෙ, එතන ඉකිබිඳුමකටවත් අවස්ථාවක් නැති නිසා.මගෙන් ලැබුණ දේවල් කරදරයක් බව අඟවලා, කිසිම තෙතමනයක් නැතුව (අර නපුරු කම ඉස්මතු කරලා) ඔයා මගෙ නොඉඳුල් ආදරේ මා ළඟ බිම දාලා, බයිසිකල් කටුවෙන් ඉගිලිලා ගියා මාව හොඳටෝම අසරණ කරලා. ඇඬුවා මම. ඔයා මාව දාලා ගිය නිසා....මගේ ආදරේ මා පාමුල අත ඇරියට, බිංදුවක්වත් අඩු නැතුව ඔයාගෙ ආදරේ තාමත් තියෙනව පරිස්සමට. මං ඒක කඳුළින් හේදුවෙත් නෑ කාටවත් දුන්නෙත් නෑ ඉල්ලුවට. (නරක ආරංචිවලට අත් තටු තියෙනවා) කඳුලෙන් හෝදන්න කිළිටි වෙලා නෑ ඒ ආදරේ ඔයාගෙ දාඩියවලින් සුවඳ වෙලා මිසක්.
ඔයා මට වීරයෙක්, අවි අත නොදැරුවාට.පවතින වාතාවරණය යටතේ දෙපයින් නැගී සිටිය හැකි වීරයෙක්. උපාධිය හංගගෙන නගරෙ උණුවන තාරපාර උඩින් ඉගිලිලා ගිය ලොරියක හරි ඔයාව දකින්න ලැබීම භාග්යයයක්. පසුව බස් නැවතුමේ දි හමු වුණු වෙලාවෙ, ඔයා මාව අමතක වෙලා බව අඟවන්න වෙර දැරුවා. ඒත් ඔයා යටිහිතෙන් දුක් වුණා නේද මීට දෙවසරකට පෙරාතුව මගේ ආදරේ දමලා ගහලා ගිය හැටි සිහි වෙලා නේද? ඔයාගෙ ඇස් ඒකට සාක්ෂි දැරුවා.....
ඔයා හැමදාම මාව අඬවන කථා කියලා, “ඔන්න ඔයාගෙ ඇස්වල කඳුළු” කියලා කිව්වා.ඒත් මං ඒ කදුළටත් ආදරෙයි.නත්තල් කුණාටුවෙ දූවිල්ල නෑ. (අඬන්න මං තවත් බය නෑ කවුරු දැක්කත්) පොද වැස්සකට පස්සෙ සුවදායක සිහිල් සුළඟක් අරන් ඇවිත් නත්තල් කුණාටුව. ඉඩෝරෙට වේලුන ගහ කොළ හිටිහැටියෙ පිණි පොදින් නෑවිලා. වෙනදා වගේ ම මං තාමත් බස් නැවතුමේ බලං ඉන්නවා. ආයෙමත් අර ගිනි රස්නය දැණෙන තුරු, මේ සීතල කුණාටුව යටපත් කරගෙන කවදාක හරි......
_________________________
*නිලිකා*
අපේ බස් එකට ගොඩවෙලා හිටිය ‘අයියලා’ ගැන, මං ඒ කාලෙ ඒ තරම් උනන්දුවෙන් බැලුවෙ නෑ.ඒත් ඉඳලා හිටලා කෙල්ලන්ගෙ කොල්ලන්ගෙ ඔළු අස්සෙන් ඔයාගෙ ඇස් දෙක මා ළඟ නතර වෙන එක මට අමුත්තක් වුණා. ( හැරිලා බලන්න තරම් ලස්සන ඇස් මට නොතිබුණු බව නම් මම දැනගෙන හිටියා.) ඔයාගෙ ඇස්වල අන්තර්ගතය යටහා ගත හැකි ගැහැණු ඉවක්, ස්වභාව ධර්මය මට තිළිණ කරලා තිබුණා. මං ආයෙත් ඔයා දිහා හැරිලා බැලුවේ ඒකයි.
ඔයාගෙ G.E.L.T. අවසානයේ මාව මුණ ගැහිලා බොහෝම බුද්ධිමත් විදිහට ඔයා ආදරේ ගැන ප්‍රශ්නය මට යොමු කළා. මං දැන ගෙන හිටපු කොල්ලොයි ඔයයි අතර තිබුණ එකම වෙනස, බුද්ධියත් නිහඬබවත් බව මම මැනගෙන තිබුණා. ඒත් යාළුවො අතර ඔයා දඩබ්බරයෙක් බවත් මට දැණිලා තිබුණා. නපුරු හිතක් කියලා බැලූ බැල්මට කියන්න බැරි වුණත් ඔයා ටිකක් නපුරු කෙනෙක්.ඔය සේරම දැනගෙනයි මම අර ඔයා ඉල්ලපු සදාකාලික බැඳීමට මගෙ ආදරේ දුන්නෙ හරියට මල් වට්ටියක් පූජාසනයක් උඩ තියනවා වගේ භක්තියකින්. අවට ගියාට වැඩ නොකරන කෙල්ලෙක් විදිහට පිළිගැනිලා තිබුණ මටත් වැරදුනා කියලා මගෙ යාළුවා හිනා වුණා. (අර බස් එකේ දි ඔයාට දඩිය දාලා කියලා මම රහස් කිව්ව කෙල්ල-චාපා) කොහොම හරි මම ඔයාට මගේ ආදරය භාර දුන්නා. (වරදවා හිතන්න එපා. මම ගොඩාක් දුර හිතලයි එහෙම කළේ)
ජීවිත කණපිට පෙරලුණ කාලයක් තිබුණා ඔයාට මතක ඇති.අපි මුණ ගැහුණ අන්තිම දවසෙ මගෙන් සමු අරගෙන යද්දි ඔයා කිව්වා සරසවි ශිෂ්ය යෙක් වීම මේ කාලෙ කරුමයක් බව.ඇහුණ පෙණුන දුක්මුසු දේ නිසා මං බය වුණේ ඔයාගෙ ජීවිතේ ගැන. (මොකද ඒ වෙන කොට නොදැණුවත්වම, මගේ ජීවිතෙන් අඩක් ඔයාගෙ ආදරෙන් පිරිලා තිබුණා). බොළඳයි තමයි. මං දන්නෙ නෑනේ ඉතිං ඔයාවගේ නිතර බුද්ධිමත්ව ගැඹුරෙන් අකුරු පෙළ ගස්වන්න.
මං උසස් පෙළට ඉගෙන ගත්තෙ ජීවිතය ගැන රස විඳීම ගැන, සාහිත්යල නිර්මාණ ගැන.( ඔයාට මතකද මංදා මං ඒ කාලෙ උසස් පෙළ සිසුවියක් වෙලා හිටිය බව)
විභාගෙට ලියන්නවත් මට සිහියක් තිබුණෙ නෑ.
ඇයි එහෙම වුණේ?
මගෙ සරසවි කුමාරයා අතුරුදහන් වෙලා!ඔයාගෙන් ලිපියක්වත් ලැබුණෙ නෑ දීර්ඝ කාලයක්.හිතේ තිබුණෙ සරසවි ආවොත් මට ඔයා ගැන හොයා බලන්න හැකියි නේද කියන කල්පනාව. මම විභාගය සමත් වුණත් සරසවි වරම අහිමි වුණා. මේ සේරම අස්සෙ මම ඔයාට මාසෙකට ලිපි හතර පහක් ලිව්වා. සමහර දාට ලිව්වෙ බැනලා. (ඇතැම් ලිපි ලියන කොට කඳුළු වැටිලා බොඳ වුනා අකුරු ටික...) ඉඳ හිට නොහිතුනාමත් නෙවෙයි ඔයාට සරසවියෙදි මට වඩා උගත් රූමත් කුළ කුමරියක් සරසවිය මුණ ගස්වලා ද කියලත්. මට මතකයි ඒ කාලෙ G.E.L.T. අර ලස්සන මුහුණක් දිග කොණඩයක් තිබුණ කුමාරිකාව!
මේ අස්සෙ තමයි මං දවසක් දැක්කෙ නාඳුනන විදිහට ඔරවගෙන අහක බලා ගෙන ගිය බඩු ලොරිය. ඒකෙ පිටිපස්සෙ එල්ලිලා ගිය කළු වෙලා දාඩිය පෙරා ගත්ත ක්ලීනර් කොළුවා ඔයා බව මං දැනගත්ත කියලා ඔයත් දැනගෙන එහෙනම්.ඔව්.... එදා මම ඇඬුවා. සතුටත් දුකත් සංකලනය වුන හැඟීමක් ඒක. එකක්, ඔයාට කිසි දෙයක් අනතුරක් වෙලා නෑ. ඒ ගැන සතුටුයි. දුක: ඔයා දුක් විඳිනවා. ඔයාව එහෙම දැක්කට පස්සෙ මම සමා‍ජෙට ද්වේෂ කරන්න ගත්තා. මං සඳළුතලාවක කුමාරියක් බව ඇත්තයි.ඒත් ඔයාට වචනයක් දුන්නට පස්සෙ මට වැටහෙන්න ගත්තා යස ඉසුරුවලට වඩා වටින්නෙ මනුස්සකම බව.සමාජය ගැන මිනිස්සු ගැන මට කියලා දුන්නෙ ඔයා.අපි ඔක්කොම මිනිස්සු කියන හැඟීම මට දුන්නෙ ඔයා.
ඒත් ඔයා මාව හරි හැටි තේරුම් අරගෙන නෑ.මං ඔයාගෙ ජීවිතේට අනුව හැඩ ගැහෙන්න හැදුවා.(සමහර විට ඒ පරණ ලොරියෙ තිබුණු මලකඩ ගඳ මට දැනිලා, ඔයාගෙ කළු වෙලා ගැට මතු වුණ දෑත දැක්කාම මට ඔයාව එපා වෙයි කියලා ඔයා හිතන්න ඇති). කොහොමත් කොල්ලො ඉස්සර ඉඳලා කෙල්ලක් ළඟ දෙවෙනි වෙන්න කැමති නෑ.මං බෑ කියන්න කළින් බෑ කියල මගෙ ප්ර්ථම ආදරේ මට ආපහු දෙන්න ගිහින් තමයි ඔයාට වැරදුනේ. එදා හංදියෙ තාර පාර ළඟ වැටුන ආදරේ කිළිටි වෙලා තිබුණේ ජීවත් වෙන්න වෙර දරණ ඔයාගෙ දාඩිය සුවඳින්.ඔයා නොසැලකිල්ලෙන් ආපහු ලොරියට නැගිනවා වගේ පෙන්නුවෙ, මගේ හිතේ ඔයා ගැන තියන දයාව ආදරේ අඩු කරගන්න වෙන්න ඇති.මම ඉස්සර නොදුටුව ශ්රේවෂඨ බවක් පෞරුෂයක් ඔයාගෙ ජීවිතේ අස්සක තියෙන බව මට වැටහුනේ එදා. පොළවට වැටුනත් ඔයා සාධාරණව ජීවිතේ ගැට ගහ ගනියි.
මං ඉල්ලුවෙ දීපු ආදරේ නෙමෙයි.ඔයාගෙ ජීවිතේට අනුකූලව හැඩ ගැහෙන්න අවස්ථාවක් විතරයි. එන්න කිව්ව‍ට පුස්තකාලෙට මම නොආවෙ, එතන ඉකිබිඳුමකටවත් අවස්ථාවක් නැති නිසා.මගෙන් ලැබුණ දේවල් කරදරයක් බව අඟවලා, කිසිම තෙතමනයක් නැතුව (අර නපුරු කම ඉස්මතු කරලා) ඔයා මගෙ නොඉඳුල් ආදරේ මා ළඟ බිම දාලා, බයිසිකල් කටුවෙන් ඉගිලිලා ගියා මාව හොඳටෝම අසරණ කරලා. ඇඬුවා මම. ඔයා මාව දාලා ගිය නිසා....මගේ ආදරේ මා පාමුල අත ඇරියට, බිංදුවක්වත් අඩු නැතුව ඔයාගෙ ආදරේ තාමත් තියෙනව පරිස්සමට. මං ඒක කඳුළින් හේදුවෙත් නෑ කාටවත් දුන්නෙත් නෑ ඉල්ලුවට. (නරක ආරංචිවලට අත් තටු තියෙනවා) කඳුලෙන් හෝදන්න කිළිටි වෙලා නෑ ඒ ආදරේ ඔයාගෙ දාඩියවලින් සුවඳ වෙලා මිසක්.
ඔයා මට වීරයෙක්, අවි අත නොදැරුවාට.පවතින වාතාවරණය යටතේ දෙපයින් නැගී සිටිය හැකි වීරයෙක්. උපාධිය හංගගෙන නගරෙ උණුවන තාරපාර උඩින් ඉගිලිලා ගිය ලොරියක හරි ඔයාව දකින්න ලැබීම භාග්යයයක්. පසුව බස් නැවතුමේ දි හමු වුණු වෙලාවෙ, ඔයා මාව අමතක වෙලා බව අඟවන්න වෙර දැරුවා. ඒත් ඔයා යටිහිතෙන් දුක් වුණා නේද මීට දෙවසරකට පෙරාතුව මගේ ආදරේ දමලා ගහලා ගිය හැටි සිහි වෙලා නේද? ඔයාගෙ ඇස් ඒකට සාක්ෂි දැරුවා.....
ඔයා හැමදාම මාව අඬවන කථා කියලා, “ඔන්න ඔයාගෙ ඇස්වල කඳුළු” කියලා කිව්වා.ඒත් මං ඒ කදුළටත් ආදරෙයි.නත්තල් කුණාටුවෙ දූවිල්ල නෑ. (අඬන්න මං තවත් බය නෑ කවුරු දැක්කත්) පොද වැස්සකට පස්සෙ සුවදායක සිහිල් සුළඟක් අරන් ඇවිත් නත්තල් කුණාටුව. ඉඩෝරෙට වේලුන ගහ කොළ හිටිහැටියෙ පිණි පොදින් නෑවිලා. වෙනදා වගේ ම මං තාමත් බස් නැවතුමේ බලං ඉන්නවා. ආයෙමත් අර ගිනි රස්නය දැණෙන තුරු, මේ සීතල කුණාටුව යටපත් කරගෙන කවදාක හරි......
_________________________
*නිලිකා*
No comments:
Post a Comment